شهر دین، شهر خدا، شهر رسول صلی الله علیه و آله‌

ص: 145
چار نوش از این باده، دادی و نپرسیدی عمری از سر شهوت، لب چگونه تر کردم
حالیا پشیمانم، رو به تو گریزانم من که زندگانی را با گنه هدر کردم
«ای حبیب من، لبیک؛ ای طبیب من لبیک» گفتم و بدین نجوا، شام خود سحر کردم
گنبد خضری که اقیانوس بود
قاسم چنگیزی، زائر
هان! بیا تا شاخه‌های نسترن گیری از این روضه عاشق فکن
نشأه را دریافتم دریا زدم قلّه را هم یافتم بالا شدم
گنبد خضرا که اقیانوس بود پیش چشمم آب و آتش می‌نمود
شعله می‌باید زنم در خون و پوست تا بسوزد در من آنچه غیر اوست
پاک و دریایی چنان اهل وصول بگذرم از منبر و بیت رسول صلی الله علیه و آله
پرده در پرده تماشایی است یار مژه‌هایش از ستون‌هایی است یار
هر یکی را نامی و نام آوری است خاطری از خاطرات دلبری است
ناله‌های استن حنانه را مولوی خوش گفته، کوته ماجرا
من، شرر با سوز دیگر می‌دهم بی دف و نی، ساز خود سر می‌دهم
ای تمام یاس‌ها در دامنت عطر خلقت، عطسه پیراهنت
ای تمام برگ‌های سبز، تو شاخه‌ها و ساقه بی‌هرز، تو
آفتاب از سایه چشمت به خواب خواب از گرمای تو در پیچ و تاب
آبروی ما خم ابروی تو آب روی ما بخار روی تو
در میان روضه جای پای نیست پس قدم اندازی ما بهر چیست؟
باید اینجا پا گرفت و سر نهاد چشم دیدن بست و چشم‌تر گشاد